Główny Inspektorat Ochrony Środowiska widząc potrzebę naukowej dyskusji na temat wykorzystania różnych metod badawczych do oceny jakości powietrza, identyfikacji udziału źródeł emisji zanieczyszczeń w mierzonych stężeniach zanieczyszczeń i prognozy zanieczyszczeń powietrza zorganizował w dniu 21.04 br. seminarium naukowe, które było spotkaniem przedstawicieli świata nauki, Ministerstwa Środowiska, Inspekcji Ochrony Środowiska oraz innych podmiotów zajmujących się pomiarami i modelowaniem jakości powietrza.

„Poprawa jakości powietrza to niezwykle ważny priorytet Ministra Środowiska. Inspekcja Ochrony Środowiska jest tą instytucją, która w sposób rzetelny informuje obywateli o pomiarach zanieczyszczeń, które chcemy ograniczać stosując rozwiązania systemowe.”- powiedział S. Mazurek, Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Środowiska na otwarciu seminarium GIOŚ pt.: „Modelowanie zanieczyszczeń powietrza a pomiary rzeczywiste”

Główny Inspektorat Ochrony Środowiska od lat współpracuje z jednostkami naukowo-badawczymi, współpraca ta pozwala między innymi na wdrażanie do praktyki monitoringowej coraz bardziej zaawansowanych technologii i metod oceny oraz wymianę doświadczeń pomiędzy pracownikami Inspekcji, a środowiskiem naukowym. Seminarium było jednym z bardzo istotnych elementów tej współpracy i pozwoliło na wymianę wiedzy i doświadczeń w zakresie wykorzystywania wyników pomiarów jakości powietrza do wytwarzania informacji o jakości powietrza metodami modelowania matematycznego. Tematami wystąpień poszczególnych prelegentów były: pomiary jakości powietrza zarówno te wykonywane metodami referencyjnymi i równoważnymi referencyjnym (pomiary Państwowego Monitoringu Środowiska) jak i metodami niereferencyjnymi (na pomocą czujników optycznych), a także wykorzystanie wyników tych pomiarów w matematycznym modelowaniu stężeń zanieczyszczeń dla potrzeb ocen i prognoz.

***

Modelowanie rozproszenia zanieczyszczeń w powietrzu atmosferycznym jest zagadnieniem bardzo złożonym i  skomplikowanym, trudnym do opisania w krótkiej formie. W sposób najprostszy modelowanie dyspersji zanieczyszczeń można określić jako próbę matematycznego opisu zjawiska i wyznaczenia przestrzennych rozkładów stężeń zanieczyszczeń na całym badanym obszarze (poczynając od małej skali przestrzennej jak miasta, do większych jak kraje, czy też globalnych jak kontynenty).

Modelowanie na potrzeby rocznych ocen jakości powietrza umożliwia dokonanie  przestrzennego rozkładu zanieczyszczeń i zidentyfikowanie obszarów zagrożonych występowaniem przekroczeń stężeń PM10, PM2,5. Wiarygodność uzyskanych wyników zależy w głównej mierze od dokładności wykorzystywanego modelu, jego dostosowania do oczekiwanych wyników, uwzględnienia wielowymiarowości, czyli przestrzeni i czasu oraz szczegółowości zinwentaryzowania danych emisyjnych użytych do modelowania.